بررسی رابطه بین توانمندسازی ساختاری و روان شناختی با رضایت شغلی پرستاران

زمینه و هدف: رضایتمندی شغلی از اساسی­ترین مؤلفه­های بهداشت روانی در هر شغل و حرفه و یکی از مهم ترین عوامل در موفقیت شغلی است. بنابراین شناسایی عوامل مؤثر بر رضایت شغلی ضروری می باشد. یکی از این عوامل، توانمندسازی کارکنان است. هدف پژوهش حاضر تعیین رابطه بین توانمندسازی ساختاری و روان شناختی با رضایت شغلی پرستاران می­باشد. روش بررسی: در این پژوهش مقطعی- همبستگی، جامعه آماری کلیه پرستاران شاغل در بیمارستان های دولتی شهر مشهد (4300 نفر) در سال 1394 بودند. نمونه پژوهش 340 نفر از پرستاران بودند که با استفاده از روش نمونه­گیری خوشه ای چند مرحله ای، انتخاب شدند. شرکت کنندگان با استفاده از پرسشنامه شرایط اثربخشی کار-2 (cweq-ii)، پرسشنامه توانمندسازی روان شناختی (peq) و شاخص توصیفی شغل (jdi) مورد سنجش قرار گرفتند. برای تحلیل داده­ها، از ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون با استفاده از نرم افزار spss v.19 و در بخش اعتباریابی از تحلیل عامل تأییدی با استفاده از نرم افزار amos-21 استفاده شد. یافته ها: یافته­ها نشان داد، رابطه چندگانه معناداری بین مؤلفه های توانمندسازی ساختاری و توانمندسازی روان شناختی با رضایت شغلی وجود دارد (286/0=r2، 001/0>p). از بین هشت متغیری که در تحلیل رگرسیون به روش مرحله ای وارد شدند سه متغیر احساس معناداری (30/0=β، 001/0>p)، احساس مؤثر بودن (25/0=β، 001/0>p) و دسترسی به حمایت (13/0= β، 001/0>p) با همدیگر 6/28% واریانس رضایت شغلی را پیش بینی می کنند. نتیجه گیری: نتایج، اهمیت توانمندسازی روان شناختی، احساس معناداری، احساس مؤثر بودن و دسترسی به حمایت را به عنوان پیش­بین­های قوی برای رضایت شغلی نشان می­دهد. بنابراین توصیه می­شود با فراهم ساختن شرایط لازم برای توانمندسازی پرستاران، رضایت شغلی و به دنبال آن کارایی و احساس رضایت از زندگی آنان افزایش یابد.